Het Guimbal Ziekenhuis
23 mei 2017 - Guimbal, Filipijnen
Donderdag 11 mei was dan onze eerste dag in het grote ziekenhuis in Guimbal.
Samen met Janice en Annemijn ging ik in de jeepney. Het is ongeveer 20 minuutjes rijden.
Toen we daar aan kwamen moesten we ons omkleden. Onze mooie witte uniformen werden ingeruild voor groene scrub suits en mooie witte waterschoentjes. Natuurlijk kregen we een mondmasker en een haarnetje op.
Op de gang zat al een tijdje een mevrouw te wachten. Zij zou een operatie krijgen waarbij de placenta verwijderd zou worden, vertelde Janice mij.
Ze was namelijk gisteravond bevallen maar de placenta zat nog in haar buik.
De vrouw werd klaargemaakt voor de operatie.
Ineens hoorde ik een liedje. Good life. Er werd tijdens de operatie gewoon top 40 muziek gedraaid . Het was een beetje raar maar daarna had Janice uitgelegd dat het was om te ontspannen, voor zowel de patiënt als voor het personeel. Dat klinkt best logisch. Het werkte stiekem ook wel bij mezelf merkte ik.
Ze kreeg een ruggenprik. Daarna maakte ze een klein verticaal sneetje in de buik, net onder de navel. Het was alleen wel een hele kleine opening.. Een placenta is toch behoorlijk groot en zou daar niet doorheen kunnen.. de dokter gaat met haar vinger in de buik en haalt er ineens iets uit wat nog wel vast zit in de buik. Ze zetten het vast met een paar klemmen en wilde er toen in gaan snijden. Ik vroeg haar wat ze ging doen. Ze vertelde mij dat ze de mevrouw gingen steriliseren. Hierbij haalde ze een stuk van de eileider weg. De placenta was er dus al lang uit. De vrouw was 37 jaar en had al 8 kinderen.. Even een miscommunicatie dus over wat voor een operatie het was.
Ik heb de hele operatie mee gekeken!!
Toen gingen ze het dichtmaken .
Ze sloten de operatie af met een liedje genaamd thunder.
Daarna werd de mevrouw naar de recovery room gebracht zodat de verdoving kon uitwerken. Pas als de verdoving was uitgewerkt mocht ze naar haar kindje.
Na de operatie gingen we heel even zitten maar toen werden we bijna gelijk mee genomen omdat er een bevalling zou plaats gaan vinden.
We liepen de Delivery Room binnen. Daar stond een vrouw van 29 Jaar en dit zou haar eerste kind worden.
Ze had veel pijn. Eerst stonden we recht voor de vrouw, zodat we het konden zien. Maar daar werden we al gauw weggestuurd. We begrepen niet helemaal waarom. Totdat het vruchtwater brak, en het zeker een meter verder op de grond lag. Dat had dus over ons heen kunnen komen .
De verpleegkundige ging ook aan de tepels van de vrouw zitten om de weeën op te wekken. Dat zag er even raar uit. We waren aan het wachten en ook de 2 verpleegkundigen waren met van alles bezig. Totdat we ineens het hoofdje eruit zagen komen. De verpleegkundige greep snel naar de baby voordat die eruit zou vallen. Het gezonde meisje was om 11:02 geboren en werd Lindt Emerald genoemd. (Lindt van het chocolade merk).
Na de bevalling zijn we samen met Janice nog even wat gaan eten bij het Filipijnse restaurantje naast het ziekenhuis. Daarna is Janice naar huis gegaan.
Wij gingen nog even met de 2 mannelijke verpleegkundige praten die ook op de afdeling liepen. We hebben ze een paar Nederlandse woordjes geleerd. En geleerd hoe ze mijn naam goed moeten uitspreken .
We waren iets eerder gestopt omdat we die avond civil wedding hadden van Yetyet en Pinpin. Vanavond konden we ons dus ook lekker even optutten.
Daar gingen we dan, in de trycicle met onze jurkjes aan naar het grote huis. Nu hadden we natuurlijk al helemaal de ogen op ons gericht.
Er waren veel vrienden en familie van Pinpin en Yetyet.
We werden door de vrouw des huizes eerst mee naar achter genomen. Daar hadden ze namelijk een verrassing.
Een varken van het spit.
Ook hadden ze natuurlijk weer een tafel vol met lekker eten.
Na het eten hebben we nog karaoke gedaan en gezellig met iedereen wat gedronken!
Het was echt een leuke gezellige avond!! veel geluk voor Crispin en Lumarie. (Pinpin en Yetyet)
De dag erna zouden we naar het ziekenhuis gaan, maar ik was sinds gisteravond al niet lekker.. dus annemijn en ik hadden besloten vandaag thuis te blijven. Dit was gelukkig helemaal niet erg. Die avond heb ik nog even met Erik en Bea geskyped. Leuk om ze weer te zien!
Zaterdag hadden we heerlijk uit geslapen! En een beetje niks gedaan.
Om 4 uur werden we opgehaald door Janice, haar familie en de architect waar we door waren uitgenodigd. We werden opgehaald met een pick-up truck. We mochten in de achterbak zitten!
We reden eerst naar een universiteit in Miagao. De architect had dit gebouw ontworpen. Het was echt heel mooi!
Daarna reden we verder de bergen in. We stopten bij een brug. Deze brug was gemaakt van bamboe. Het was er echt prachtig!!
Als je over de brug heen ging kwam je in de Barangay Cagbang.
Ook daar was het erg mooi, allemaal knusse huisjes gemaakt van bamboe.
We liepen door naar achteren. Daar was een vrouw van 88 jaar die allemaal potten deed bakken. Ze had haar eigen kleine pottenbakkerij. Ik heb zelfs een potje gekocht. Het kostte 20 peso. Ik gaf haar 50 peso, en dat was goed zo. Dat is 1 Euro. Ze kreeg meteen een glimlach op haar gezicht, ze was zo blij met dat kleine beetje extra, voor haar is dat natuurlijk niet een klein beetje.
Ook zijn we nog even naar de kleren wever gegaan waar ik 2 sjaals heb gekocht en ook nog zelf heb geprobeerd om te weven. Ging natuurlijk super goed haha!
Onderweg naar het huis zagen we allemaal versierde auto's rijden met een kleine koning en koningin erop. Maar de mensen langs de weg keken vooral naar ons.. Ook toen we langs het plein reden waar een show werd gegeven keken alle mensen naar de straat omdat wij daar stonden. Ze waren zelfs weer foto's van ons aan het maken.
We gingen daarna lekker eten bij de architect thuis. Ze hadden zelfs pizza en KFC gehaald. Dat hadden ze denken ik voor ons gedaan.
We hoorden al de hele tijd gezellige muziek buiten en wilde toch wel graag dansen.
We liepen met z'n alle naar het plein waar straks een show was. Er werd leuke muziek gemaakt en er waren vooral kleine kinderen. Ik ging helemaal los. Lekker dansen en gek doen met de kleine kinderen. Het was een super gezellige avond! We hebben met een groep van zeker 30 kinderen de macarena en de polonaise gedaan, terwijl de ouders aan de zijkant vrolijk aan het toekijken waren!
Nadat we genoeg dansjes gedaan hadden met de kindjes, gingen we weer naar huis met de pick-up. Weer met z'n alle achterin!
Thuis hebben we nog een ballon hondje voor Jingjing, Icie en haar vriendinnetje gemaakt! We hebben dit op school geleerd en ze vonden het erg leuk!
Het was een geweldige avond!
Zondag zijn we om half 5 in de ochtend opgestaan. We moesten om half 6 verzamelen bij de kliniek om naar Iloilo te gaan. We gingen namelijk met een paar medewerkers van de kliniek. Daar zouden we nog 15 minuten de boot pakken naar het Guimaras island.
Eerst gingen we naar een rustig strandje met wit zand en niet zoveel toeristen.
Zodat we een keer lekker rustig konden zwemmen zonder dat er veel mensen ons aan gingen staren of foto's gingen maken.
Het water was mooi helder, en had een heerlijke temperatuur! Ik ben vandaag ook lekker bruin geworden!
Daarna gingen we met een leuk bootje de zee op, naar een soort aquarium in de zee. Hier hielden ze een aantal zeedieren voor onderzoek en om ze op te vangen als ze zwak of verwaarloosd waren.
We mochten de grote melkvissen eten geven. Dit was echt heel raar, maar wel heel leuk!
Daarna zagen we een zeeschildpad op de houten grond liggen, hij was hard aan het spartelen en we dachten in eerste instantie dat hij dood zou gaan. Maar gelukkig legde de man uit dat hij de schildpad ging wassen. Wij mochten dit ook doen.
Toen we weer met de jeepney naar huis gingen, gingen we gauw nog even langs het Mangahan festival (mango festival). Alles was daar in het thema van mango. Allemaal hapjes en drankjes van mango. Verder waren er ook kleine kraampjes met kleren en accessoires.
Een nieuwe week was weer begonnen.
Deze week weer in het ziekenhuis van Guimbal.
Er was een bevalling en de midwife(verloskundige) vroeg of iemand van ons het wilde doen onder begeleiding. Annemijn ging het doen. Ik zou de baby care doen. Alles ging goed. Moeder en dochter waren gezond. Annemijn had geholpen met de baby eruit halen, heeft de placenta eruit gehaald en de navelstreng doorgeknipt. Ik heb de baby, op de buik van de moeder, schoongemaakt en de neus- en keelholte uitgezogen.
De moeder was tijdens de bevalling uitgescheurd. De dokter kwam kijken hoe erg het uitgescheurd was en ging daarna hechten. Hier heeft Annemijn bij geassisteerd.
Die dag was er verder niet veel meer te doen dus toen hebben we gekletst met een verzorgende van het ziekenhuis genaamd Ariel.
De volgende dag kwamen vandaag weer op de DR afdeling. Er stond een operatie ingepland. Het werd ons niet helemaal duidelijk wat voor een operatie het was. Totdat ik hoorde dat ze zei; abortion at 6 to 8 weeks.
Het ging om een vrouw van 37 jaar. Haar baby'tje van ongeveer 6-8 weken was overleden in haar buik. Ze gingen het verwijderen omdat de moeder anders geïnfecteerd zou raken. De vrouw kwam binnen en er stond al muziek op in de operatie kamer. Het was nogal zielige muziek. Ik snap dat ze op dat moment niet aan hele vrolijke muziek moet denken maar dit was toch wel moeilijk.. best verdrietig..
Ze kreeg eerst een ruggenprik. Ze lag daar zo ik elkaar gedoken voor de ruggenprik met tranen in haar ogen. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. We zaten daar maar te kijken. Ik vroeg toen of ik bij haar mocht gaan staan. Ik heb haar vastgehouden terwijl ze de ruggenprik kreeg. Zo kon ik de anesthesist
assisteren maar vooral de moeder toch een beetje steunen.
Je kunt het niet heel goed zien op de foto maar ze pakte mijn pols vast. Het voelde echt alsof ze het waardeerde dat ik haar probeerde steun te geven.
Gelukkig duurde de abortus maar 10 minuutjes. De vrouw werd daarna naar de recovery room gebracht om de anesthesie uit te laten werken.
Daarna was er een bevalling. Dit keer mocht ik de moeder helpen bij de bevalling.
De moeder was 21 jaar, dit was haar eerste kindje.
Ik stond helemaal steriel klaar voor de bevalling.
Het was een zware bevalling. De moeder had veel pijn zei ze. Na wat puffen en duwen zagen we dan gelukkig het hoofdje. Ik pakte de baby bij z'n hoofd en nek. Nu moest ik van de verloskundige aan het hoofdje trekken. Naar mijn idee zat ik toch al behoorlijk hard te trekken... de baby gaf helemaal niet mee. Ik raakte een beetje in paniek want ik moest van haar nog harder trekken maar ik was bang dat ik de baby pijn zou doen omdat die ook helemaal niet verder kwam.. Toen heeft de verloskundige mij geholpen tot de schouder los kwam en ik daarna zelf de baby er verder uit kon halen en bij de moeder op de borst kon leggen. Wat een opluchting! 'Congratulations!' Was toen het eerste wat ik weer kon zeggen.
Het was een meisje. Ze had nog geen naam. Dus de verloskundige zei tegen de moeder: 'Why don't you call her Imke?'. Ik schrok een beetje. Zou ze de baby echt naar mij gaan vernoemen? Het zal toch niet waar zijn. De moeder was aan het twijfelen maar ze kon mijn naam toch niet zo goed uitspreken en dat vond ze natuurlijk wel belangrijk . Het meisje werd toen Alexandra genoemd.
Daarna mocht ik nog de navelstreng doorknippen en de placenta verwijderen. Eerst ga je via de navelstreng de hartslag van de baby voelen. Daarna heb ik de navelstreng doorgeknipt en de placenta eruit gehaald
Voordat we naar huis gingen zijn we allebei nog even langs 'onze baby's' geweest. De moeders waren ons toch wel erg dankbaar! Ik heb de moeder van 'mijn baby' nog een klein varken knuffeltje gegeven. Natuurlijk ging ik ook nog even met haar op de foto!
Woensdag waren we aangewezen om op de ER Emergency Room te werken. De hoofdzuster liet ons eerst zien hoe het er op die afdeling uit zag en wat ze daar allemaal deden. Ook liepen we de trauma ruimte binnen. Daar lag een oude man op een bed, 6 mensen die hem vasthielden, hij kreeg beademing, had een infuus en lag heel onrustig te bewegen en te spartelen. Dit was wel even schrikken. Nadat we even kort een rondleiding hadden gehad, zijn we naar de trauma ruimte gelopen. We waren toch wel heel benieuwd wat er nou aan de hand was daar.
Het ging om een man van 78. Hij was vanmorgen om 7 uur binnen gebracht omdat hij dronken was en toen is gevallen. Hij had allemaal wondjes en het bloed liep soms uit z'n mond. Hij kreeg beademing via een ballon en had een tube in z'n keel. Hij was echt heel onrustig. Hij lag te spartelen, wilde steeds opstaan en zijn infuus of tube eruit halen. 6 mensen moesten hem vasthouden. Uiteindelijk hield ik zijn rechterarm vast. Ik moest wel uitkijken want ook op zijn arm zaten wonden. Hij was erg sterk. Dit kwam ook door de alcohol. Snel kregen we een mondkapje. De man spuugde soms namelijk ook bloed. Er werd gevraagd of Annemijn de beademing over kon nemen. Zij deed nu dus de beademing en ik hield de man nog steeds vast zodat hij niks kon. Ineens zag ik aan zijn linkerarm allemaal bloed. Gelukkig merkte de rest het ook op. Op de een of andere manier was het hem toch gelukt zijn infuus los te trekken. Ze zorgde er snel voor dat het bloeden zou stoppen. Daarna moest het infuus rechts geplaatst worden. Ik moest nu dus uitkijken hoe ik hem vast ging houden, zonder dat ik het infuus zou lostrekken als hij een beweging zou maken. Na hem nog 30 minuten te hebben geforceerd werd hij in een laken gewikkeld en op de brancard gelegd om met de ambulance naar een ziekenhuis in Iloilo te gaan. Daar zouden ze hem verder kunnen helpen. Vijf mensen gingen mee in de ambulance om hem te forceren.
Toen de man weg was zijn we even gaan zitten. Dat was toch wel even heftig op de vroege ochtend..
Na een half uurtje kwam de ambulance terug. Ik liep samen met Annemijn naar buiten om te kijken. We zagen bloed in de ambulance. En toen plotseling zagen we een klein armpje. Het ging om een vrouw van 20 jaar die zojuist was bevallen van een meisje in de ambulance. Ze werd snel naar boven gereden op de brancard. Op naar de DR, Delivery Room. Annemijn en ik gingen er snel achteraan. Even gauw hallo zeggen tegen het personeel die we al kennen van de afgelopen dagen.
Toen mocht ik de navelstreng nog doorknippen en de placenta verwijderen. Ook heb ik de dokter geassisteerd met het hechten omdat de moeder was uitgescheurd.
Het was erg leuk om mee te mogen maken dat er iemand was bevallen in de ambulance.
We hebben toen even met het personeel gekletst toen er weer een ambulance aan kwam, en er een brancard werd binnen gereden.
Het was een man van 35 jaar. Hij was erg dun en leek op dat moment bewusteloos. Iedereen bleef heel rustig dus dat bleven wij ook. De ouders en de broer van de man waren er ook. Ze sloten het ECG apparaat aan. Hiermee maken ze een hartfilmpje.
We keken samen mee op het scherm. Je zag een beetje activiteit gelukkig. Terwijl het hartfilmpje gemaakt werd, kwam er een dokter bij die zijn pupil reactie ging testen. Hij maakte het oog van de man open maar het zag er niet goed uit. Er was geen enkele reactie of beweging. Nergens in zijn lichaam zat beweging. Zijn lichaam was juist helemaal stijf en werd ook steeds witter.. De krassende lijn die je zag op de monitor werd ook steeds minder en begon steeds meer op 1 rechte lijn te lijken.
We keken elkaar aan. Allerlei gedachtes schoten door mijn hoofd. 'Wat moeten we doen?' 'Gaan we reanimeren?' 'Waarom doet niemand iets?' 'Waarom blijft iedereen zo rustig? Zelfs zijn familie!'. Het leek net of iedereen het wel goed vond zo. De dokter ging weg, de verpleegkundigen liepen weg, en de familie stond er rustig bij te kijken. Alsof ze niet in de gaten hadden dat hun zoon zojuist was overleden. Ik begreep er helemaal niks van. Waarom hebben ze ook niet geprobeerd om te reanimeren of actie te ondernemen?
Nu lag die man daar maar. Tussen alle andere bedden met zieke of gewonde mensen. Waar iedereen hem zo kon zien liggen. Met zijn ogen half open, en zijn lichaam helemaal wit en stijf. Zijn broer en vader waren weg en zijn moeder zat rustig te bellen op de gang. Ik stond helemaal verbaasd naast zijn bed. Ik probeerde te bevatten wat er zojuist gebeurd was maar ik vond het heel moeilijk. Het valt ook niet goed te beschrijven. Het was echt heftig om te ervaren.
Wij kregen ook niet helemaal duidelijk wat er nu precies met hem aan de hand was. Maar als we het goed begrepen was hij al een lange tijd ziek maar wilde niet naar het ziekenhuis. Vandaag wilde hij dus wel gaan omdat er iets écht niet goed was, maar dat was te laat. Ook omdat hij ergens in de bergen woonde en het ziekenhuis te ver weg was.
We zijn daarna even gaat zitten en hebben wat gedronken. Nogmaals geprobeerd om het te beseffen. We hebben er samen over gepraat maar vonden het allebei toch wel echt heel moeilijk. We werden er ook niet helemaal lekker van.
We probeerden er even niet meer aan te denken. Gelukkig vroeg een dokter toen aan ons of we mee wilde kijken bij de wondverzorging van een vrouw met diabetes.
Deze mevrouw was 56 jaar en had diabetes type 2.
Ze was met haar linkervoet tegen een scherp object gestoten. Ze had het zelf niet gevoeld. Pas toen het haar was opgemerkt heeft ze het gewassen met vies water. De wond is toen gaan infecteren. De wond was ongeveer 3cm diep. Het werd schoongemaakt met een mengsel waar ook chloor in zat. Het zag er niet heel fijn uit. De vrouw merkte eigenlijk helemaal niets van het schoonmaken.
Verder hebben we die dag nog heel veel gezien, allemaal kleine dingetjes.
We hebben nog even gekeken bij de besnijdenissen die er die dag waren. We vertelden aan de dokter dat wij, in het health center in Miagao, de besnijdenis zelf hadden uitgevoerd. Dat vond hij echt geweldig om te horen!
We zijn nog even langs de 'Animal Bites' afdeling geweest. Daar mocht ik een jongen intramusculair spuiten omdat hij gekrabt was door een kat. De jongen vond het toch best wel spannend, maar ik ook.
Toen hoorden we een klein jongetje huilen in de trauma kamer. Hij was gevallen en had allemaal kleine wondjes op zijn hoofd. Zijn vader troostte hem. De wondjes werden schoongemaakt en toen was hij ineens weg. Op de trauma ruimte was ook een jongen van 20 jaar. Hij had een granuloom onder zijn voet. Dit is een goedaardige ophoping van weefsels. Dit werd verwijderd. Wij mochten dit van de dokter doen, maar dat sloegen we toch liever over.
Ook lag er een vrouw met pneumonitis, dit is een chronische ontsteking van de longblaasjes. Hier kreeg ze een infuus met antibiotica voor.
Om 2 uur kwam er een meisje binnen met een best wel grote wond op haar scheenbeen. De dokter keek ernaar maar wilde toch graag dat er een foto werd gemaakt omdat hij een vermoeden van een open botbreuk had. Dus we gingen met z'n alle naar de X-ray room. Dit was echt heel interessant. De vrouw die op die afdeling werkt heeft ons van alles uitgelegd. Ze liet ons ook de foto zien van het scheenbeen van het meisje en legde uit dat er een scheurtje zat bij haar scheenbeen.
Ze werd nu naar een andere afdeling gebracht om verder geholpen te worden.
Wij maakten nog gauw even een foto met het personeel van de x-ray room.
We waren toch wel benieuwd hoe het is afgelopen met de man die overleden was. Christian vertelde ons dat hij naar het mortuarium is gebracht. Wij mochten alleen niet mee lopen.. maar de chief nurse zei: 'als jullie dat echt willen zien dan mag dat.' Maar de reden dat wij van Christian niet mee mochten lopen is omdat hij zich schaamt voor het mortuarium. Wij waren nu toch wel erg benieuwd waarom. Samen met de chief nurse en Christian liepen we naar buiten, daar zou het moeten zijn. Christian verplichte ons wel om een Mondmasker op te zetten. Al gauw begreep ik waarom.
Het was een kleine warme ruimte met hier en daar nog wat bloed. Er kwam een verschrikkelijke geur vanaf. Ze vertelde mij dat ze wel een vriezer hebben voor de lichamen maar die doet het dus niet meer..
Ze hebben ook geen geld om een nieuwe te kopen. Na een paar seconden hadden we toch wel genoeg gezien en geroken dus liepen we terug. Toen we binnen kwamen vond iedereen het toch wel heel erg raar dat we het mortuarium wilde zien. Lachend vroegen ze ons ook: ' En was het leuk?'.
Onze dag op de ER zat er bijna op dus we gingen gauw nog even op de foto met een paar mensen van het personeel.
Het was een hele interessante maar toch wel heftige dag..
De volgende dag stonden er 2 operaties ingepland. Een operatie was het herstellen van een navel breuk en de andere was een cataract operatie.
De operaties begonnen op dezelfde tijd. Annemijn en ik gingen dus opsplitsen. Ik bleef bij de cataract operatie en Annemijn ging naar de navel breuk operatie.
Eerst nog even onze handen wassen met een klein beetje water en betadine. Ik kreeg eerst een steriele operatie jas aan en deed toen mijn steriele handschoenen aan. Ik mocht de dokter assisteren bij de operatie. Spannend!! Deze dokter kende ik nog niet maar hij was erg aardig. Ook Dexter was erbij. De dokter en Dexter zouden mij precies vertellen wat ik moest doen.
Eerst spoten ze wat verdoving in het oog. Het oog werd helemaal dik en rood. Ineens werd er een kaarsje aangestoken. Ik dacht eerst dat het iets met het geloof was omdat het ook wel een hele oude mevrouw was die de operatie kreeg. Maar het was om een tangetje heet te kunnen maken. Dit hete tangetje gebruikte ze vervolgens om wat dicht te branden op het oog. Dan zou het niet zo bloeden vertelde de dokter mij. Ik kreeg de taak om met een spuitje af en toe water op het oog te spuiten zodat het oog niet te droog zou worden.
Daarna ging hij net boven de iris snijden. Hij maakte een kleine opening.
Plotseling voelde ik me toch niet zo goed.. Er stond gelukkig een stoel waar ik even op kon gaan zitten. Een verpleegkundige kwam gelijk naar me toe om me een snoepje te geven. Erg lief van haar . De dokter zei tegen mij, je moet nu echt even kijken, het cataract komt er nu uit. Ik voelde me eigenlijk nog helemaal niet goed maar toch stond ik op om te kijken. Langzaam hoorde ik niks meer en zag ik vlekken voor m'n ogen. Ik wilde het echt heel graag zien maar ik ben toen toch maar gaan zitten. Voordat ik flauw zou vallen . Daarna liet hij mij het wazige stukje zien wat was verwijderd en in het oog zat.
De cataract operatie was afgerond en ik kon nog even bij de navel breuk operatie kijken.
Hier kon ik gelukkig wel beter naar kijken. Het idee dat ze opereren in het oog vond ik gewoon naar .
Toen de operaties allebei waren afgerond gingen we nog even op de foto met het personeel.
Daarna gingen we een rondje lopen. Even een bezoekje brengen aan de ER. Er waren namelijk geen bevallingen of operaties meer.
Aan het eind van onze dienst werd er een jongen van 11 jaar binnen gebracht met een dik verband om zijn voet met wat bloed.
De dokter haalde het verband eraf en we hadden een kleine snee in z'n voet verwacht. Maar bijna zijn halve voet lag open.. De snee was zeker 10 cm lang en 4 cm diep. Het zag er heel akelig uit. Je kon alles zien van de binnenkant van zijn voet.
We vroegen ons nu wel af hoe dit gebeurd was. Hij had met zijn broertje gespeeld en hierbij hadden ze overgegooid met een groot mes... Want iedereen speelt met een mes toch haha?. De moeder die erbij zat was natuurlijk niet zo blij.
Na het werk gingen we ons opfrissen want we zouden naar een kleine fashion show gaan. De 6 jaar oude dochter van Janice, Icie deed mee aan de fashion show. Wat zag ze er leuk uit! Ze had een mooie wit met gouden jurk aan, haar haartjes mooi gekruld en een beetje make up. Ze voelde zich net een prinsesje.
Toen we na de fashion show naar huis gingen kwamen we onderweg een hele kleine lieve puppy tegen!
Ik zou hem zo mee hebben genomen!!
Vrijdag was dan onze laatste dag in het Guimbal ziekenhuis. Nou ja, behalve als we onze laatste week kiezen om terug te gaan (en dat weet ik wel bijna zeker).
We hadden aan de chief nurse gevraagd of het goed was dat we vandaag kwamen werken. We werken namelijk 4 dagen in de week, van maandag tot en met donderdag. Maar omdat wij het zo interessant vinden wilden we een dagje extra werken! Dit vond ze natuurlijk erg leuk!
Vandaag stonden we op de ER. Het was wel een stuk rustiger dan woensdag op de ER.
Er werden vooral veel spuiten gezet. Dat mochten wij allemaal doen! Er was zelfs een jongen van onze leeftijd die vroeg of wij zijn spuiten mochten zetten. Hij wilde dan wel een foto maken om aan zijn vrienden te laten zien haha! Dat was natuurlijk geen probleem! Hij was ook zo trots!
Daarna was er niet heel veel te doen op de ER. Annemijn had kleine bellenblaasjes mee genomen. We hadden een goed idee. Die nemen we mee naar de kinder afdeling!
Daar liggen allemaal kinderen van 0 tot 14 jaar ongeveer.
Eerst gingen we zelf de bellen blazen. Natuurlijk trokken we gelijk de aandacht van de kinderen. We begonnen bij de eerste bedden. Annemijn aan de ene kant en ik aan de andere kant. Ik zat bij een klein jongetje die een infuus had. Hij vond het super leuk, helemaal toen ik hem het bellenblaas flesje gaf en zei dat hij die mocht houden. Daarna kwam zijn vader erbij zitten. Hij kwam me zo bekend voor. Ineens wist ik het weer. Dit jongetje was woensdag op de ER geweest omdat hij gevallen was en wondjes op zijn hoofd had! Wat leuk om hun weer even terug te zien. Ik vroeg hoe het met hem ging. 'I'm doing great!' Zei hij heel enthousiast. De vader vertelde mij ook dat ze vanmiddag naar huis mochten. Hij vond het leuk dat hij me nog even had gezien omdat ze woensdag ook snel weg waren naar een andere afdeling .
Een paar bedden verder lag een jongetje van 5. Hij was een beetje geschrokken van annemijn omdat hij de bellenblaasjes nogal eng vond en Annemijn te dichtbij kwam. Dus eerst ging ik op 2 meter van hem af zelf bellen blazen. Dat vond hij uiteindelijk toch wel interessant. Steeds kwam ik iets dichterbij. Ik blies steeds een paar bellen en dan probeerde ik er een paar uit de lucht te pakken. Dan gaan ze natuurlijk kapot, maar het jongetje dacht dat ik het echt probeerde te pakken met mijn handen, dus dan moest hij lachen.
Soms blies ik een bel en ving ik er met mijn stokje een op. Dan gaf ik het stokje aan hem en kon hij dat belletje wegblazen. Wat leuk om hem uiteindelijk toch zo te zien lachen!
Op het laatste bed lag een meisje van 10 jaar. Ze durfde eerst de bellenblaas niet aan te pakken. Totdat ze zag dat wij ook gingen blazen. Ze zei tegen haar moeder dat ze stiekem al aan het wachten was op ons. Ze zag ons natuurlijk al toen we de kamer binnen liepen bij de andere kinderen met de bellenblaas.
We hebben toen met z'n 3en tegelijk bellen geblazen. Dit vond ze super leuk!
Na de lunch gingen we de chief nurse even bedanken met een Hollandse chocolade reep. Ze was er op dat moment alleen niet dus we hebben het op haar bureau neergelegd. Hopelijk vond ze het lekker!
De andere chocolade reep gingen we samen met de collega's op de DR eten.
Iedereen in het ziekenhuis is zo lief, maar daar hebben we meer contact mee gehad. Dit vonden ze gelukkig super leuk, en de chocolade reep vonden ze lekker!
Voordat we naar huis gingen kwam er een busje aan met 'Guimbal District Jail' erop. We dachten dat het een gevangene was. Het was een medewerker. Hij had een bloeddruk van 220/130. De normale waarde is 120/80. Dit was dus veel te hoog. Hier kreeg hij ook gelijk iets voor.
Hij was erg duizelig en moest ook overgeven.
Hij had: Vertigo (draaiduizeligheid) en dysmetria(gebrek aan coördinatie van een beweging) dysdiodochokinesia( onvermogen tot het maken van snelle, tegengestelde bewegingen).
Onze laatste dag zat er op. We hebben wel gezegd dat we zeer waarschijnlijk terug zouden komen als we onze laatste week mogen kiezen waar we naar terug gaan! Dit vonden ze gelukkig super leuk!
In de avond hebben we nog gezellig een drankje gedronken bij ons thuis, met een paar medewerkers van het health center in Miagao. Dit was ook erg gezellig!
Zaterdag heb ik lekker niks gedaan. Alleen wat boodschappen en een wasje.
In de avond lag ik in bed. Linda en Robin sliepen al. Robin had hoofdpijn. Toen hoorde ik de rest ineens gillen en roepen. Ik was nogal boos omdat ik dacht dat het over een gekko ging. Maar het was een gigantische spin!
Linde heeft hem gevangen. Nadat ze hem op de grond liet vallen met emmer en al.
Ik ging eerst opzoeken of die niet giftig was. We wilden niño namelijk niet wakker maken om hem te doden. Uiteindelijk hebben we hem toch maar wakker gemaakt. Hij kon er best hard om lachen. Dit was nog een kleintje zei die. Gelukkig niet giftig.. Daarna natuurlijk niet heel fijn geslapen als je net zo'n grote spin hebt gezien in je huis.
Zondag zijn we lekker naar een resort gegaan in San Joaquin. 45 minuten met de trycicle ! Heerlijk gerelaxed en gezwommen!
Een lekker ontspannen weekend dus!
Vanaf volgende week gaan Annemijn en ik werken in het Health Center in Miagao. We hebben er weer zin in!
Samen met Janice en Annemijn ging ik in de jeepney. Het is ongeveer 20 minuutjes rijden.
Toen we daar aan kwamen moesten we ons omkleden. Onze mooie witte uniformen werden ingeruild voor groene scrub suits en mooie witte waterschoentjes. Natuurlijk kregen we een mondmasker en een haarnetje op.
Op de gang zat al een tijdje een mevrouw te wachten. Zij zou een operatie krijgen waarbij de placenta verwijderd zou worden, vertelde Janice mij.
Ze was namelijk gisteravond bevallen maar de placenta zat nog in haar buik.
De vrouw werd klaargemaakt voor de operatie.
Ineens hoorde ik een liedje. Good life. Er werd tijdens de operatie gewoon top 40 muziek gedraaid . Het was een beetje raar maar daarna had Janice uitgelegd dat het was om te ontspannen, voor zowel de patiënt als voor het personeel. Dat klinkt best logisch. Het werkte stiekem ook wel bij mezelf merkte ik.
Ze kreeg een ruggenprik. Daarna maakte ze een klein verticaal sneetje in de buik, net onder de navel. Het was alleen wel een hele kleine opening.. Een placenta is toch behoorlijk groot en zou daar niet doorheen kunnen.. de dokter gaat met haar vinger in de buik en haalt er ineens iets uit wat nog wel vast zit in de buik. Ze zetten het vast met een paar klemmen en wilde er toen in gaan snijden. Ik vroeg haar wat ze ging doen. Ze vertelde mij dat ze de mevrouw gingen steriliseren. Hierbij haalde ze een stuk van de eileider weg. De placenta was er dus al lang uit. De vrouw was 37 jaar en had al 8 kinderen.. Even een miscommunicatie dus over wat voor een operatie het was.
Ik heb de hele operatie mee gekeken!!
Toen gingen ze het dichtmaken .
Ze sloten de operatie af met een liedje genaamd thunder.
Daarna werd de mevrouw naar de recovery room gebracht zodat de verdoving kon uitwerken. Pas als de verdoving was uitgewerkt mocht ze naar haar kindje.
Na de operatie gingen we heel even zitten maar toen werden we bijna gelijk mee genomen omdat er een bevalling zou plaats gaan vinden.
We liepen de Delivery Room binnen. Daar stond een vrouw van 29 Jaar en dit zou haar eerste kind worden.
Ze had veel pijn. Eerst stonden we recht voor de vrouw, zodat we het konden zien. Maar daar werden we al gauw weggestuurd. We begrepen niet helemaal waarom. Totdat het vruchtwater brak, en het zeker een meter verder op de grond lag. Dat had dus over ons heen kunnen komen .
De verpleegkundige ging ook aan de tepels van de vrouw zitten om de weeën op te wekken. Dat zag er even raar uit. We waren aan het wachten en ook de 2 verpleegkundigen waren met van alles bezig. Totdat we ineens het hoofdje eruit zagen komen. De verpleegkundige greep snel naar de baby voordat die eruit zou vallen. Het gezonde meisje was om 11:02 geboren en werd Lindt Emerald genoemd. (Lindt van het chocolade merk).
Na de bevalling zijn we samen met Janice nog even wat gaan eten bij het Filipijnse restaurantje naast het ziekenhuis. Daarna is Janice naar huis gegaan.
Wij gingen nog even met de 2 mannelijke verpleegkundige praten die ook op de afdeling liepen. We hebben ze een paar Nederlandse woordjes geleerd. En geleerd hoe ze mijn naam goed moeten uitspreken .
We waren iets eerder gestopt omdat we die avond civil wedding hadden van Yetyet en Pinpin. Vanavond konden we ons dus ook lekker even optutten.
Daar gingen we dan, in de trycicle met onze jurkjes aan naar het grote huis. Nu hadden we natuurlijk al helemaal de ogen op ons gericht.
Er waren veel vrienden en familie van Pinpin en Yetyet.
We werden door de vrouw des huizes eerst mee naar achter genomen. Daar hadden ze namelijk een verrassing.
Een varken van het spit.
Ook hadden ze natuurlijk weer een tafel vol met lekker eten.
Na het eten hebben we nog karaoke gedaan en gezellig met iedereen wat gedronken!
Het was echt een leuke gezellige avond!! veel geluk voor Crispin en Lumarie. (Pinpin en Yetyet)
De dag erna zouden we naar het ziekenhuis gaan, maar ik was sinds gisteravond al niet lekker.. dus annemijn en ik hadden besloten vandaag thuis te blijven. Dit was gelukkig helemaal niet erg. Die avond heb ik nog even met Erik en Bea geskyped. Leuk om ze weer te zien!
Zaterdag hadden we heerlijk uit geslapen! En een beetje niks gedaan.
Om 4 uur werden we opgehaald door Janice, haar familie en de architect waar we door waren uitgenodigd. We werden opgehaald met een pick-up truck. We mochten in de achterbak zitten!
We reden eerst naar een universiteit in Miagao. De architect had dit gebouw ontworpen. Het was echt heel mooi!
Daarna reden we verder de bergen in. We stopten bij een brug. Deze brug was gemaakt van bamboe. Het was er echt prachtig!!
Als je over de brug heen ging kwam je in de Barangay Cagbang.
Ook daar was het erg mooi, allemaal knusse huisjes gemaakt van bamboe.
We liepen door naar achteren. Daar was een vrouw van 88 jaar die allemaal potten deed bakken. Ze had haar eigen kleine pottenbakkerij. Ik heb zelfs een potje gekocht. Het kostte 20 peso. Ik gaf haar 50 peso, en dat was goed zo. Dat is 1 Euro. Ze kreeg meteen een glimlach op haar gezicht, ze was zo blij met dat kleine beetje extra, voor haar is dat natuurlijk niet een klein beetje.
Ook zijn we nog even naar de kleren wever gegaan waar ik 2 sjaals heb gekocht en ook nog zelf heb geprobeerd om te weven. Ging natuurlijk super goed haha!
Onderweg naar het huis zagen we allemaal versierde auto's rijden met een kleine koning en koningin erop. Maar de mensen langs de weg keken vooral naar ons.. Ook toen we langs het plein reden waar een show werd gegeven keken alle mensen naar de straat omdat wij daar stonden. Ze waren zelfs weer foto's van ons aan het maken.
We gingen daarna lekker eten bij de architect thuis. Ze hadden zelfs pizza en KFC gehaald. Dat hadden ze denken ik voor ons gedaan.
We hoorden al de hele tijd gezellige muziek buiten en wilde toch wel graag dansen.
We liepen met z'n alle naar het plein waar straks een show was. Er werd leuke muziek gemaakt en er waren vooral kleine kinderen. Ik ging helemaal los. Lekker dansen en gek doen met de kleine kinderen. Het was een super gezellige avond! We hebben met een groep van zeker 30 kinderen de macarena en de polonaise gedaan, terwijl de ouders aan de zijkant vrolijk aan het toekijken waren!
Nadat we genoeg dansjes gedaan hadden met de kindjes, gingen we weer naar huis met de pick-up. Weer met z'n alle achterin!
Thuis hebben we nog een ballon hondje voor Jingjing, Icie en haar vriendinnetje gemaakt! We hebben dit op school geleerd en ze vonden het erg leuk!
Het was een geweldige avond!
Zondag zijn we om half 5 in de ochtend opgestaan. We moesten om half 6 verzamelen bij de kliniek om naar Iloilo te gaan. We gingen namelijk met een paar medewerkers van de kliniek. Daar zouden we nog 15 minuten de boot pakken naar het Guimaras island.
Eerst gingen we naar een rustig strandje met wit zand en niet zoveel toeristen.
Zodat we een keer lekker rustig konden zwemmen zonder dat er veel mensen ons aan gingen staren of foto's gingen maken.
Het water was mooi helder, en had een heerlijke temperatuur! Ik ben vandaag ook lekker bruin geworden!
Daarna gingen we met een leuk bootje de zee op, naar een soort aquarium in de zee. Hier hielden ze een aantal zeedieren voor onderzoek en om ze op te vangen als ze zwak of verwaarloosd waren.
We mochten de grote melkvissen eten geven. Dit was echt heel raar, maar wel heel leuk!
Daarna zagen we een zeeschildpad op de houten grond liggen, hij was hard aan het spartelen en we dachten in eerste instantie dat hij dood zou gaan. Maar gelukkig legde de man uit dat hij de schildpad ging wassen. Wij mochten dit ook doen.
Toen we weer met de jeepney naar huis gingen, gingen we gauw nog even langs het Mangahan festival (mango festival). Alles was daar in het thema van mango. Allemaal hapjes en drankjes van mango. Verder waren er ook kleine kraampjes met kleren en accessoires.
Een nieuwe week was weer begonnen.
Deze week weer in het ziekenhuis van Guimbal.
Er was een bevalling en de midwife(verloskundige) vroeg of iemand van ons het wilde doen onder begeleiding. Annemijn ging het doen. Ik zou de baby care doen. Alles ging goed. Moeder en dochter waren gezond. Annemijn had geholpen met de baby eruit halen, heeft de placenta eruit gehaald en de navelstreng doorgeknipt. Ik heb de baby, op de buik van de moeder, schoongemaakt en de neus- en keelholte uitgezogen.
De moeder was tijdens de bevalling uitgescheurd. De dokter kwam kijken hoe erg het uitgescheurd was en ging daarna hechten. Hier heeft Annemijn bij geassisteerd.
Die dag was er verder niet veel meer te doen dus toen hebben we gekletst met een verzorgende van het ziekenhuis genaamd Ariel.
De volgende dag kwamen vandaag weer op de DR afdeling. Er stond een operatie ingepland. Het werd ons niet helemaal duidelijk wat voor een operatie het was. Totdat ik hoorde dat ze zei; abortion at 6 to 8 weeks.
Het ging om een vrouw van 37 jaar. Haar baby'tje van ongeveer 6-8 weken was overleden in haar buik. Ze gingen het verwijderen omdat de moeder anders geïnfecteerd zou raken. De vrouw kwam binnen en er stond al muziek op in de operatie kamer. Het was nogal zielige muziek. Ik snap dat ze op dat moment niet aan hele vrolijke muziek moet denken maar dit was toch wel moeilijk.. best verdrietig..
Ze kreeg eerst een ruggenprik. Ze lag daar zo ik elkaar gedoken voor de ruggenprik met tranen in haar ogen. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. We zaten daar maar te kijken. Ik vroeg toen of ik bij haar mocht gaan staan. Ik heb haar vastgehouden terwijl ze de ruggenprik kreeg. Zo kon ik de anesthesist
assisteren maar vooral de moeder toch een beetje steunen.
Je kunt het niet heel goed zien op de foto maar ze pakte mijn pols vast. Het voelde echt alsof ze het waardeerde dat ik haar probeerde steun te geven.
Gelukkig duurde de abortus maar 10 minuutjes. De vrouw werd daarna naar de recovery room gebracht om de anesthesie uit te laten werken.
Daarna was er een bevalling. Dit keer mocht ik de moeder helpen bij de bevalling.
De moeder was 21 jaar, dit was haar eerste kindje.
Ik stond helemaal steriel klaar voor de bevalling.
Het was een zware bevalling. De moeder had veel pijn zei ze. Na wat puffen en duwen zagen we dan gelukkig het hoofdje. Ik pakte de baby bij z'n hoofd en nek. Nu moest ik van de verloskundige aan het hoofdje trekken. Naar mijn idee zat ik toch al behoorlijk hard te trekken... de baby gaf helemaal niet mee. Ik raakte een beetje in paniek want ik moest van haar nog harder trekken maar ik was bang dat ik de baby pijn zou doen omdat die ook helemaal niet verder kwam.. Toen heeft de verloskundige mij geholpen tot de schouder los kwam en ik daarna zelf de baby er verder uit kon halen en bij de moeder op de borst kon leggen. Wat een opluchting! 'Congratulations!' Was toen het eerste wat ik weer kon zeggen.
Het was een meisje. Ze had nog geen naam. Dus de verloskundige zei tegen de moeder: 'Why don't you call her Imke?'. Ik schrok een beetje. Zou ze de baby echt naar mij gaan vernoemen? Het zal toch niet waar zijn. De moeder was aan het twijfelen maar ze kon mijn naam toch niet zo goed uitspreken en dat vond ze natuurlijk wel belangrijk . Het meisje werd toen Alexandra genoemd.
Daarna mocht ik nog de navelstreng doorknippen en de placenta verwijderen. Eerst ga je via de navelstreng de hartslag van de baby voelen. Daarna heb ik de navelstreng doorgeknipt en de placenta eruit gehaald
Voordat we naar huis gingen zijn we allebei nog even langs 'onze baby's' geweest. De moeders waren ons toch wel erg dankbaar! Ik heb de moeder van 'mijn baby' nog een klein varken knuffeltje gegeven. Natuurlijk ging ik ook nog even met haar op de foto!
Woensdag waren we aangewezen om op de ER Emergency Room te werken. De hoofdzuster liet ons eerst zien hoe het er op die afdeling uit zag en wat ze daar allemaal deden. Ook liepen we de trauma ruimte binnen. Daar lag een oude man op een bed, 6 mensen die hem vasthielden, hij kreeg beademing, had een infuus en lag heel onrustig te bewegen en te spartelen. Dit was wel even schrikken. Nadat we even kort een rondleiding hadden gehad, zijn we naar de trauma ruimte gelopen. We waren toch wel heel benieuwd wat er nou aan de hand was daar.
Het ging om een man van 78. Hij was vanmorgen om 7 uur binnen gebracht omdat hij dronken was en toen is gevallen. Hij had allemaal wondjes en het bloed liep soms uit z'n mond. Hij kreeg beademing via een ballon en had een tube in z'n keel. Hij was echt heel onrustig. Hij lag te spartelen, wilde steeds opstaan en zijn infuus of tube eruit halen. 6 mensen moesten hem vasthouden. Uiteindelijk hield ik zijn rechterarm vast. Ik moest wel uitkijken want ook op zijn arm zaten wonden. Hij was erg sterk. Dit kwam ook door de alcohol. Snel kregen we een mondkapje. De man spuugde soms namelijk ook bloed. Er werd gevraagd of Annemijn de beademing over kon nemen. Zij deed nu dus de beademing en ik hield de man nog steeds vast zodat hij niks kon. Ineens zag ik aan zijn linkerarm allemaal bloed. Gelukkig merkte de rest het ook op. Op de een of andere manier was het hem toch gelukt zijn infuus los te trekken. Ze zorgde er snel voor dat het bloeden zou stoppen. Daarna moest het infuus rechts geplaatst worden. Ik moest nu dus uitkijken hoe ik hem vast ging houden, zonder dat ik het infuus zou lostrekken als hij een beweging zou maken. Na hem nog 30 minuten te hebben geforceerd werd hij in een laken gewikkeld en op de brancard gelegd om met de ambulance naar een ziekenhuis in Iloilo te gaan. Daar zouden ze hem verder kunnen helpen. Vijf mensen gingen mee in de ambulance om hem te forceren.
Toen de man weg was zijn we even gaan zitten. Dat was toch wel even heftig op de vroege ochtend..
Na een half uurtje kwam de ambulance terug. Ik liep samen met Annemijn naar buiten om te kijken. We zagen bloed in de ambulance. En toen plotseling zagen we een klein armpje. Het ging om een vrouw van 20 jaar die zojuist was bevallen van een meisje in de ambulance. Ze werd snel naar boven gereden op de brancard. Op naar de DR, Delivery Room. Annemijn en ik gingen er snel achteraan. Even gauw hallo zeggen tegen het personeel die we al kennen van de afgelopen dagen.
Toen mocht ik de navelstreng nog doorknippen en de placenta verwijderen. Ook heb ik de dokter geassisteerd met het hechten omdat de moeder was uitgescheurd.
Het was erg leuk om mee te mogen maken dat er iemand was bevallen in de ambulance.
We hebben toen even met het personeel gekletst toen er weer een ambulance aan kwam, en er een brancard werd binnen gereden.
Het was een man van 35 jaar. Hij was erg dun en leek op dat moment bewusteloos. Iedereen bleef heel rustig dus dat bleven wij ook. De ouders en de broer van de man waren er ook. Ze sloten het ECG apparaat aan. Hiermee maken ze een hartfilmpje.
We keken samen mee op het scherm. Je zag een beetje activiteit gelukkig. Terwijl het hartfilmpje gemaakt werd, kwam er een dokter bij die zijn pupil reactie ging testen. Hij maakte het oog van de man open maar het zag er niet goed uit. Er was geen enkele reactie of beweging. Nergens in zijn lichaam zat beweging. Zijn lichaam was juist helemaal stijf en werd ook steeds witter.. De krassende lijn die je zag op de monitor werd ook steeds minder en begon steeds meer op 1 rechte lijn te lijken.
We keken elkaar aan. Allerlei gedachtes schoten door mijn hoofd. 'Wat moeten we doen?' 'Gaan we reanimeren?' 'Waarom doet niemand iets?' 'Waarom blijft iedereen zo rustig? Zelfs zijn familie!'. Het leek net of iedereen het wel goed vond zo. De dokter ging weg, de verpleegkundigen liepen weg, en de familie stond er rustig bij te kijken. Alsof ze niet in de gaten hadden dat hun zoon zojuist was overleden. Ik begreep er helemaal niks van. Waarom hebben ze ook niet geprobeerd om te reanimeren of actie te ondernemen?
Nu lag die man daar maar. Tussen alle andere bedden met zieke of gewonde mensen. Waar iedereen hem zo kon zien liggen. Met zijn ogen half open, en zijn lichaam helemaal wit en stijf. Zijn broer en vader waren weg en zijn moeder zat rustig te bellen op de gang. Ik stond helemaal verbaasd naast zijn bed. Ik probeerde te bevatten wat er zojuist gebeurd was maar ik vond het heel moeilijk. Het valt ook niet goed te beschrijven. Het was echt heftig om te ervaren.
Wij kregen ook niet helemaal duidelijk wat er nu precies met hem aan de hand was. Maar als we het goed begrepen was hij al een lange tijd ziek maar wilde niet naar het ziekenhuis. Vandaag wilde hij dus wel gaan omdat er iets écht niet goed was, maar dat was te laat. Ook omdat hij ergens in de bergen woonde en het ziekenhuis te ver weg was.
We zijn daarna even gaat zitten en hebben wat gedronken. Nogmaals geprobeerd om het te beseffen. We hebben er samen over gepraat maar vonden het allebei toch wel echt heel moeilijk. We werden er ook niet helemaal lekker van.
We probeerden er even niet meer aan te denken. Gelukkig vroeg een dokter toen aan ons of we mee wilde kijken bij de wondverzorging van een vrouw met diabetes.
Deze mevrouw was 56 jaar en had diabetes type 2.
Ze was met haar linkervoet tegen een scherp object gestoten. Ze had het zelf niet gevoeld. Pas toen het haar was opgemerkt heeft ze het gewassen met vies water. De wond is toen gaan infecteren. De wond was ongeveer 3cm diep. Het werd schoongemaakt met een mengsel waar ook chloor in zat. Het zag er niet heel fijn uit. De vrouw merkte eigenlijk helemaal niets van het schoonmaken.
Verder hebben we die dag nog heel veel gezien, allemaal kleine dingetjes.
We hebben nog even gekeken bij de besnijdenissen die er die dag waren. We vertelden aan de dokter dat wij, in het health center in Miagao, de besnijdenis zelf hadden uitgevoerd. Dat vond hij echt geweldig om te horen!
We zijn nog even langs de 'Animal Bites' afdeling geweest. Daar mocht ik een jongen intramusculair spuiten omdat hij gekrabt was door een kat. De jongen vond het toch best wel spannend, maar ik ook.
Toen hoorden we een klein jongetje huilen in de trauma kamer. Hij was gevallen en had allemaal kleine wondjes op zijn hoofd. Zijn vader troostte hem. De wondjes werden schoongemaakt en toen was hij ineens weg. Op de trauma ruimte was ook een jongen van 20 jaar. Hij had een granuloom onder zijn voet. Dit is een goedaardige ophoping van weefsels. Dit werd verwijderd. Wij mochten dit van de dokter doen, maar dat sloegen we toch liever over.
Ook lag er een vrouw met pneumonitis, dit is een chronische ontsteking van de longblaasjes. Hier kreeg ze een infuus met antibiotica voor.
Om 2 uur kwam er een meisje binnen met een best wel grote wond op haar scheenbeen. De dokter keek ernaar maar wilde toch graag dat er een foto werd gemaakt omdat hij een vermoeden van een open botbreuk had. Dus we gingen met z'n alle naar de X-ray room. Dit was echt heel interessant. De vrouw die op die afdeling werkt heeft ons van alles uitgelegd. Ze liet ons ook de foto zien van het scheenbeen van het meisje en legde uit dat er een scheurtje zat bij haar scheenbeen.
Ze werd nu naar een andere afdeling gebracht om verder geholpen te worden.
Wij maakten nog gauw even een foto met het personeel van de x-ray room.
We waren toch wel benieuwd hoe het is afgelopen met de man die overleden was. Christian vertelde ons dat hij naar het mortuarium is gebracht. Wij mochten alleen niet mee lopen.. maar de chief nurse zei: 'als jullie dat echt willen zien dan mag dat.' Maar de reden dat wij van Christian niet mee mochten lopen is omdat hij zich schaamt voor het mortuarium. Wij waren nu toch wel erg benieuwd waarom. Samen met de chief nurse en Christian liepen we naar buiten, daar zou het moeten zijn. Christian verplichte ons wel om een Mondmasker op te zetten. Al gauw begreep ik waarom.
Het was een kleine warme ruimte met hier en daar nog wat bloed. Er kwam een verschrikkelijke geur vanaf. Ze vertelde mij dat ze wel een vriezer hebben voor de lichamen maar die doet het dus niet meer..
Ze hebben ook geen geld om een nieuwe te kopen. Na een paar seconden hadden we toch wel genoeg gezien en geroken dus liepen we terug. Toen we binnen kwamen vond iedereen het toch wel heel erg raar dat we het mortuarium wilde zien. Lachend vroegen ze ons ook: ' En was het leuk?'.
Onze dag op de ER zat er bijna op dus we gingen gauw nog even op de foto met een paar mensen van het personeel.
Het was een hele interessante maar toch wel heftige dag..
De volgende dag stonden er 2 operaties ingepland. Een operatie was het herstellen van een navel breuk en de andere was een cataract operatie.
De operaties begonnen op dezelfde tijd. Annemijn en ik gingen dus opsplitsen. Ik bleef bij de cataract operatie en Annemijn ging naar de navel breuk operatie.
Eerst nog even onze handen wassen met een klein beetje water en betadine. Ik kreeg eerst een steriele operatie jas aan en deed toen mijn steriele handschoenen aan. Ik mocht de dokter assisteren bij de operatie. Spannend!! Deze dokter kende ik nog niet maar hij was erg aardig. Ook Dexter was erbij. De dokter en Dexter zouden mij precies vertellen wat ik moest doen.
Eerst spoten ze wat verdoving in het oog. Het oog werd helemaal dik en rood. Ineens werd er een kaarsje aangestoken. Ik dacht eerst dat het iets met het geloof was omdat het ook wel een hele oude mevrouw was die de operatie kreeg. Maar het was om een tangetje heet te kunnen maken. Dit hete tangetje gebruikte ze vervolgens om wat dicht te branden op het oog. Dan zou het niet zo bloeden vertelde de dokter mij. Ik kreeg de taak om met een spuitje af en toe water op het oog te spuiten zodat het oog niet te droog zou worden.
Daarna ging hij net boven de iris snijden. Hij maakte een kleine opening.
Plotseling voelde ik me toch niet zo goed.. Er stond gelukkig een stoel waar ik even op kon gaan zitten. Een verpleegkundige kwam gelijk naar me toe om me een snoepje te geven. Erg lief van haar . De dokter zei tegen mij, je moet nu echt even kijken, het cataract komt er nu uit. Ik voelde me eigenlijk nog helemaal niet goed maar toch stond ik op om te kijken. Langzaam hoorde ik niks meer en zag ik vlekken voor m'n ogen. Ik wilde het echt heel graag zien maar ik ben toen toch maar gaan zitten. Voordat ik flauw zou vallen . Daarna liet hij mij het wazige stukje zien wat was verwijderd en in het oog zat.
De cataract operatie was afgerond en ik kon nog even bij de navel breuk operatie kijken.
Hier kon ik gelukkig wel beter naar kijken. Het idee dat ze opereren in het oog vond ik gewoon naar .
Toen de operaties allebei waren afgerond gingen we nog even op de foto met het personeel.
Daarna gingen we een rondje lopen. Even een bezoekje brengen aan de ER. Er waren namelijk geen bevallingen of operaties meer.
Aan het eind van onze dienst werd er een jongen van 11 jaar binnen gebracht met een dik verband om zijn voet met wat bloed.
De dokter haalde het verband eraf en we hadden een kleine snee in z'n voet verwacht. Maar bijna zijn halve voet lag open.. De snee was zeker 10 cm lang en 4 cm diep. Het zag er heel akelig uit. Je kon alles zien van de binnenkant van zijn voet.
We vroegen ons nu wel af hoe dit gebeurd was. Hij had met zijn broertje gespeeld en hierbij hadden ze overgegooid met een groot mes... Want iedereen speelt met een mes toch haha?. De moeder die erbij zat was natuurlijk niet zo blij.
Na het werk gingen we ons opfrissen want we zouden naar een kleine fashion show gaan. De 6 jaar oude dochter van Janice, Icie deed mee aan de fashion show. Wat zag ze er leuk uit! Ze had een mooie wit met gouden jurk aan, haar haartjes mooi gekruld en een beetje make up. Ze voelde zich net een prinsesje.
Toen we na de fashion show naar huis gingen kwamen we onderweg een hele kleine lieve puppy tegen!
Ik zou hem zo mee hebben genomen!!
Vrijdag was dan onze laatste dag in het Guimbal ziekenhuis. Nou ja, behalve als we onze laatste week kiezen om terug te gaan (en dat weet ik wel bijna zeker).
We hadden aan de chief nurse gevraagd of het goed was dat we vandaag kwamen werken. We werken namelijk 4 dagen in de week, van maandag tot en met donderdag. Maar omdat wij het zo interessant vinden wilden we een dagje extra werken! Dit vond ze natuurlijk erg leuk!
Vandaag stonden we op de ER. Het was wel een stuk rustiger dan woensdag op de ER.
Er werden vooral veel spuiten gezet. Dat mochten wij allemaal doen! Er was zelfs een jongen van onze leeftijd die vroeg of wij zijn spuiten mochten zetten. Hij wilde dan wel een foto maken om aan zijn vrienden te laten zien haha! Dat was natuurlijk geen probleem! Hij was ook zo trots!
Daarna was er niet heel veel te doen op de ER. Annemijn had kleine bellenblaasjes mee genomen. We hadden een goed idee. Die nemen we mee naar de kinder afdeling!
Daar liggen allemaal kinderen van 0 tot 14 jaar ongeveer.
Eerst gingen we zelf de bellen blazen. Natuurlijk trokken we gelijk de aandacht van de kinderen. We begonnen bij de eerste bedden. Annemijn aan de ene kant en ik aan de andere kant. Ik zat bij een klein jongetje die een infuus had. Hij vond het super leuk, helemaal toen ik hem het bellenblaas flesje gaf en zei dat hij die mocht houden. Daarna kwam zijn vader erbij zitten. Hij kwam me zo bekend voor. Ineens wist ik het weer. Dit jongetje was woensdag op de ER geweest omdat hij gevallen was en wondjes op zijn hoofd had! Wat leuk om hun weer even terug te zien. Ik vroeg hoe het met hem ging. 'I'm doing great!' Zei hij heel enthousiast. De vader vertelde mij ook dat ze vanmiddag naar huis mochten. Hij vond het leuk dat hij me nog even had gezien omdat ze woensdag ook snel weg waren naar een andere afdeling .
Een paar bedden verder lag een jongetje van 5. Hij was een beetje geschrokken van annemijn omdat hij de bellenblaasjes nogal eng vond en Annemijn te dichtbij kwam. Dus eerst ging ik op 2 meter van hem af zelf bellen blazen. Dat vond hij uiteindelijk toch wel interessant. Steeds kwam ik iets dichterbij. Ik blies steeds een paar bellen en dan probeerde ik er een paar uit de lucht te pakken. Dan gaan ze natuurlijk kapot, maar het jongetje dacht dat ik het echt probeerde te pakken met mijn handen, dus dan moest hij lachen.
Soms blies ik een bel en ving ik er met mijn stokje een op. Dan gaf ik het stokje aan hem en kon hij dat belletje wegblazen. Wat leuk om hem uiteindelijk toch zo te zien lachen!
Op het laatste bed lag een meisje van 10 jaar. Ze durfde eerst de bellenblaas niet aan te pakken. Totdat ze zag dat wij ook gingen blazen. Ze zei tegen haar moeder dat ze stiekem al aan het wachten was op ons. Ze zag ons natuurlijk al toen we de kamer binnen liepen bij de andere kinderen met de bellenblaas.
We hebben toen met z'n 3en tegelijk bellen geblazen. Dit vond ze super leuk!
Na de lunch gingen we de chief nurse even bedanken met een Hollandse chocolade reep. Ze was er op dat moment alleen niet dus we hebben het op haar bureau neergelegd. Hopelijk vond ze het lekker!
De andere chocolade reep gingen we samen met de collega's op de DR eten.
Iedereen in het ziekenhuis is zo lief, maar daar hebben we meer contact mee gehad. Dit vonden ze gelukkig super leuk, en de chocolade reep vonden ze lekker!
Voordat we naar huis gingen kwam er een busje aan met 'Guimbal District Jail' erop. We dachten dat het een gevangene was. Het was een medewerker. Hij had een bloeddruk van 220/130. De normale waarde is 120/80. Dit was dus veel te hoog. Hier kreeg hij ook gelijk iets voor.
Hij was erg duizelig en moest ook overgeven.
Hij had: Vertigo (draaiduizeligheid) en dysmetria(gebrek aan coördinatie van een beweging) dysdiodochokinesia( onvermogen tot het maken van snelle, tegengestelde bewegingen).
Onze laatste dag zat er op. We hebben wel gezegd dat we zeer waarschijnlijk terug zouden komen als we onze laatste week mogen kiezen waar we naar terug gaan! Dit vonden ze gelukkig super leuk!
In de avond hebben we nog gezellig een drankje gedronken bij ons thuis, met een paar medewerkers van het health center in Miagao. Dit was ook erg gezellig!
Zaterdag heb ik lekker niks gedaan. Alleen wat boodschappen en een wasje.
In de avond lag ik in bed. Linda en Robin sliepen al. Robin had hoofdpijn. Toen hoorde ik de rest ineens gillen en roepen. Ik was nogal boos omdat ik dacht dat het over een gekko ging. Maar het was een gigantische spin!
Linde heeft hem gevangen. Nadat ze hem op de grond liet vallen met emmer en al.
Ik ging eerst opzoeken of die niet giftig was. We wilden niño namelijk niet wakker maken om hem te doden. Uiteindelijk hebben we hem toch maar wakker gemaakt. Hij kon er best hard om lachen. Dit was nog een kleintje zei die. Gelukkig niet giftig.. Daarna natuurlijk niet heel fijn geslapen als je net zo'n grote spin hebt gezien in je huis.
Zondag zijn we lekker naar een resort gegaan in San Joaquin. 45 minuten met de trycicle ! Heerlijk gerelaxed en gezwommen!
Een lekker ontspannen weekend dus!
Vanaf volgende week gaan Annemijn en ik werken in het Health Center in Miagao. We hebben er weer zin in!
Steeds indrukwekkender en vol enthousiasme! Ga zo door!